το κορίτσι με τη φυσαρμόνικα

Βγήκαμε από την Παπαρούνα αφήνοντας πίσω τη γραφική ατμόσφαιρα ενός ξεχωριστού μπαρ με θέα τα στόρια και τις χειρόγραφες ταμπέλες από τα μικρομάγαζα της στοάς. Χωρίσαμε στη γωνία. Η βραδιά ήταν ήσυχη, ζεστή, ανοιξιάτικη και υποσχόμενη έναν αρκούντως μεγάλο περίπατο μέχρι το αυτοκίνητο. Επιτέλους, και μια φορά που η ύπαρξή του δεν θα εμποδίσει τη νυχτερινή βόλτα.

Περπατώ στην Ερμού, από την Ίωνος Δραγούμη προς ανατολικά. Δρόμος άδειος, πεζοδρόμιο έρημο κι όμως ένα αίσθημα ασφάλειας και ηρεμίας. Η φιγούρα μιας κοπέλας που ζυγώνει από απέναντι συμπίπτει με τον ανεπαίσθητο ήχο μιας μουσικής ζεστής και φιλόξενης. Είναι όντως μπαντονεόν ή μήπως η ιδιαίτερη αγάπη μου για το τάνγκο γεννά τη σκέψη; Κοιτάζω τριγύρω αναζητώντας την πηγή της μουσικής σε κάποια πιθανή milonga. Μπαράκι όμως πουθενά. Μονάχα στόρια κατεβασμένα και βιτρίνες υποτονικές.

Η μουσική κοντοζυγώνει - το ίδιο και η κοπέλα από απέναντι. Τώρα πια η σιλουέτα της διακρίνεται καθαρά. Καλλίγραμμη, απλή και καλόγουστη με το στυλ μιας φύσης καλλιτεχνικής. Είναι όμορφη, ανεπιτήδευτα όμορφη. Δεν φορά ψηλοτάκουνες γόβες. Δε δείχνει μακιγιαρισμένη. Τα μαλλιά της δεν ανεμίζουν από κανένα κάμπριο και δε συνοδεύεται από κάποιον γιάπη με λευκό πουκάμισο - ούτε καν από έναν επαναστατημένο φοιτητή με μαλλιά και μούσι.

Η μουσική δυναμώνει σαν το soundtrack κινηματογραφικής ταινίας που προετοιμάζει το θεατή για την επερχόμενη συνάντηση.
Είναι πια σχεδόν δίπλα μου όταν συνειδητοποιώ την πηγή της μουσικής στα χείλη της. Περπατά παίζοντας φυσαρμόνικα με την απλότητα του πιο φυσικού πράγματος στον κόσμο. Κοντοστέκομαι και της χαμογελώ. Θέλω να της πω πόσον καιρό την περιμένω. Πόσα γράμματα της έχω γράψει προσμένοντας τη στιγμή που θα τη γνωρίσω. Πόσο οικείος μού είναι ο τρόπος που απολαμβάνει την ανοιξιάτικη βραδιά, μακριά από μόδες και συνήθειες τυπικές. Θέλω να της πω πως επιτέλους, κατάφερα να τη βρω ανάμεσα στο πλήθος πανομοιότυπων γυναικών βγαλμένων από περιοδικά lifestyle. Να τη διακρίνω με την απόλυτη σιγουριά πως μόνον Αυτή μπορεί να βιώνει την πρωτομαγιάτικη νύχτα με τον τρόπο που ονειρεύομαι.

Έχει σταματήσει πλέον μπροστά μου. Παραμερίζει τη φυσαρμόνικα αφήνοντας τα χείλη της να σχηματίσουν ένα χαμόγελο. Ο ήχος της μαγικής φυσαρμόνικας συνεχίζει το νωχελικό τάνγκο καθώς η λιγοστή απόσταση υποχωρεί αμοιβαία, τα σώματα ενώνονται και χάνονται στη μελωδία. Το χέρι της φωλιάζει στο δικό μου, το μάγουλό της ακουμπά στο δικό μου μάγουλο. Οι ψυχές στροβιλίζονται γύρω από την προσμονή μιας ζωής και τα βήματα χαράσσουν στο πλακόστρωτο τη χορογραφία του απραγματοποίητου.

Είναι πια σχεδόν δίπλα μου όταν συνειδητοποιώ την πηγή της μουσικής στα χείλη της. Περπατά παίζοντας φυσαρμόνικα με την απλότητα του πιο φυσικού πράγματος στον κόσμο. Κοντοστέκομαι και της χαμογελώ. Θέλω τόσα να της πω. Προσπερνά και χάνεται...

ΓΥΝΑΙΚΑ...

.

Francoise [Mexique]

από την αναδρομική έκθεση του Bernard Plossu στο Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του 48ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου που ξεκίνησε χθες

.

φθινοπωρινή χορογραφία...

.

Χολομώντας, Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2007. Μια κάμερα, ένα αυτοκίνητο, η μουσική... Ζωοδότης αέρας, σκέψεις αποδημητικές, χρυσοκόκκινα φύλλα που ανεμίζουν στο πέρασμά σου...

.

Τεχνολογία που πεθαίνει, φύση που ετοιμάζεται να αναγεννηθεί...

.

Η ομορφιά της ζωής

[μη ψάχτετε τον Kenny Garrett... δεν τον χωρούσε ο τόπος χθες το βράδυ, με αποτέλεσμα να περπατάει αγκαλιά με το σαξόφωνο πάνω κάτω στη σκηνή. Με άλλα λόγια, αν θέλατε να τον δείτε, ας είσασταν εκεί]

Έφτασα στις εγκαταστάσεις της Σάνης λίγο πριν το σούρουπο. Δεν έχασα το Μπούσουλα. Αντιθέτως, κατευθύνθηκα προς το ομώνυμο μπαράκι (ναι, ναι, «μπούσουλας»), που είχε αποδυθεί τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του, αφού ο περισσότερος κόσμος σέβεται τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες, γι’ αυτό και αποχωρεί διακριτικά αφήνοντάς τες να απολαύσουν το μαγευτικό ηλιοβασίλεμα με την ησυχία τους.

Ούτε μπίτια, ούτε ηλιοκαμμένα κορμιά σμιλεμένα στο μόχθο του γυμναστηρίου. Μόνο μια παραλία ατέλειωτη, ερημική να σε προσκαλεί για μια βουτιά στις αγκάλες της. Όσοι δεν έχουν κολυμπήσει την ώρα που δύει ο ήλιος, δεν ξέρουν την ομορφιά της θάλασσας. Μιας θάλασσας που ηρεμεί, ησυχάζει κι ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον ήλιο που θα πέσει μέσα της.Η βουτιά τόσο του ήλιου όσο και η δική μου είναι σύντομη. Αναζωογονητική κάθαρση πριν τη μουσική του Kenny Garrett, σκέφτομαι.Λίγο μετά, η συνάντηση με τους φίλους: μουσικόφιλοι, από αυτούς που λατρεύουν τη μουσική όχι όμως και τη ζωή που τη γεννάει. Έτσι, ενώ ποτέ δε λείπουν από το Sani Jazz Festival, δηλώνουν σταθερά απόντες από τη θάλασσα…

Ανηφορίζουμε το λόφο της Σάνης, μέχρι τον παλιό πέτρινο πύργο που πλαισιώνει τη σκηνή. Ο Kenny Garrett και το κουαρτέτο του προσθέτουν το soundtrack της εμπειρίας, καταφέρνοντας μετά από μιάμιση ώρα να ξεσηκώσουν το κοινό: ακόμη και αυτό το κοινό, της Σάνης. Βλέπετε, οι κώδικες συμπεριφοράς της μεγαλοαστικής τάξης που παραθερίζει στις ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις δεν επιτρέπουν και πολλούς-πολλούς αυθορμητισμούς…


.
Δεν είναι μόνο ο Kenny Garrett που τροφοδοτεί τη συμμετοχικότητα του κοινού. Λίγο πιο δίπλα, μια σκηνογραφική εγκατάσταση δημιουργεί ατμόσφαιρα Jazz με μερικά αντικείμενα: ένα κοντραμπάσο, μια καρέκλα, μερικά βινύλια και άφθονη επιτοίχια επιφάνεια για τις δικές σου επεμβάσεις. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιάνουν το μήνυμα και μαζί τους μαρκαδόδορους που έχουν προβλεφθεί, αφήνοντας τη γραφή τους στο τοίχο: I’m all that Jazz, always at Sani Hill, Jazzy Stelios…

Άλλοι πάλι, δίπλα στο μπάσο, φωτογραφίζονται επιτυχώς και πειραματίζονται ανεπιτυχώς, μάλλον ανήμποροι να (ανα)παράγουν κάτι από τη μαγεία του κουαρτέτου. Οι χορδές θέλουν τέχνη, αλλά και δυνατά δάχτυλα. Ακόμη κι αυτή η διαπίστωση ή το παιχνίδι, σε κάνουν συμμέτοχο της βραδιάς. Με λίγη φαντασία, μπορείς να τεντώσεις τα χέρια σου προς την τρομπέτα που υπάρχει στον τοίχο μιμούμενος τον Louis Armstrong ή πιο ταπεινά να φωτογραφηθείς με μια τεράστια μπουκάλα ουίσκυ να σε σημαδεύει. Ούτως ή άλλως, «μεθυσμένος» θα φύγεις από μια τέτοια βραδιά…

Μιρέλα

"H ομορφιά είναι ανώτερη από την ευφυΐα , γιατί δεν χρειάζεται αποδείξεις"
[Oscar Wilde]

Mπροστά στο συναίσθημα της ομορφιάς, καμιά από τις λέξεις δεν είναι αρκετή - πολύ περισσότερο αν δε συγκαταλέγεσαι ανάμεσα στους ποιητές. Πώς λοιπόν θα μπορούσα να περιγράψω αυτό που με πλημμυρίζει κάθε φορά που βρίσκομαι αντιμέτωπος με την αληθινή ομορφιά;

Ανέβηκε στο βήμα για να προλογίσει τους ομιλητές. Τα ελληνικά της ήταν άθλια, σπαστά, σχεδόν ακαταλαβίστικα. Αλλά αυτό, το θυμόμουν από την άλλη φορά: τότε που προλόγισε εμένα - με λόγια κολακευτικά, από εκείνα που θά 'θελα να σκέφτεται (χωρίς να της τα έχει υπαγορεύσει ο οργανωτής). Η εκφορά του λόγου ήταν κάτι που ήμουν διατεθειμένος να της συγχωρέσω, για την ακρίβεια ένα από τα πολλά, ίσως πάρα πολλά, που θα της συγχωρούσα. Αρκεί να παρέμενε εκεί για να τη θαυμάζω. Είναι απίστευτο το τί θα μπορούσε να κερδίσει, σκέφτηκα, με μόνο όπλο το προίκισμα της φύσης.

Η ημερίδα, τότε και τώρα, ήταν για το design. Μία σειρά από ομιλητές θα αναλάμβαναν να καταστήσουν γνωστά τα μυστικά μιας διαδικασίας αφιερωμένης στην επίπονη, ανθρώπινη και συνεπώς ατελή προσπάθεια παραγωγής του Ωραίου. Ένα δημιουργικό τοκετό για τη γέννηση αντικειμένων στα οποία καλείσαι να εμφυσήσεις την ομορφιά. Κι αυτή στεκόταν εκεί, στητή, αγέρωχη, στα ψηλά της τακούνια και το μαύρο της φόρεμα, έτοιμη να διαλύσει κάθε υποψία αυτοπεποίθησης ενός ταλαντούχου designer. Δεν υπήρχε αμφιβολία. Καμία από τις γραμμές στο σχεδιαστήριό σου δεν θα μπορούσε να έχει τη σιγουριά των δικών της γραμμών. Καμία επιφάνεια χυτεμένη στον πηλό δεν θα μπορούσε να συγκριθεί σε αρμονία με τις δικές της γάμπες. Κανένα σχεδιαστικό εύρημα δεν θα μπορούσε να προκαλέσει τα ρίγη αισθητικής απόλαυσης που τα κομψά της δάχτυλα σκόρπιζαν στο χώρο κρατώντας το πρόγραμμα του συνεδρίου και μαζί του τον κόσμο ολόκληρο. Στεκόταν εκεί, παλεύοντας με τα λιγοστά της ελληνικά, μπροστά σε μια αίθουσα παγωμένη στο χρόνο, σ' ένα κοινό πρόθυμο να θυσιαστεί για την αιώνια θέα της.

Πόσοι αρχιτέκτονες, σχεδιαστές ή γλύπτες δεν θα αισθάνονταν την ατέλεια και θνητότητα της δικής τους τέχνης, εκστασιασμένοι εμπρός σε τούτο το δημιούργημα της φύσης... Πόσοι περήφανοι δημιουργοί δεν θα άφηναν την υπεροψία τους στα αζήτητα, σκύβοντας ταπεινά το κεφάλι μπροστά στο Ωραίο ετούτης της ύπαρξης... Πόσα ευλογημένα χέρια δεν θα κρέμαγαν τα καμπυλόγραμμα της δουλειάς για να ψηλαφίσουν την οπτασία αναζητώντας απόδειξη της αλήθειας; Πόσοι άθεοι δεν θα σκαρφίζονταν την ύπαρξη μιας Ανώτερης Δύναμης για να εξηγήσουν αυτή την ομορφιά;

Επικοινωνιακός, επιτυχημένος και σίγουρα διάσημος, ο ομιλητής εξιστορούσε τη διαδικασία σχεδιασμού του κομψού του τετράτροχου, προβάλλοντας τις γραμμές από το μαγικό του μολύβι πάνω στην εικόνα του τελειωμένου προϊόντος. Τις ίδιες γραμμές που ένα ολόκληρο κοινό πρόβαλλε τώρα επάνω στο δικό της κορμί...