Βγήκαμε από την Παπαρούνα αφήνοντας πίσω τη γραφική ατμόσφαιρα ενός ξεχωριστού μπαρ με θέα τα στόρια και τις χειρόγραφες ταμπέλες από τα μικρομάγαζα της στοάς. Χωρίσαμε στη γωνία. Η βραδιά ήταν ήσυχη, ζεστή, ανοιξιάτικη και υποσχόμενη έναν αρκούντως μεγάλο περίπατο μέχρι το αυτοκίνητο. Επιτέλους, και μια φορά που η ύπαρξή του δεν θα εμποδίσει τη νυχτερινή βόλτα.
Περπατώ στην Ερμού, από την Ίωνος Δραγούμη προς ανατολικά. Δρόμος άδειος, πεζοδρόμιο έρημο κι όμως ένα αίσθημα ασφάλειας και ηρεμίας. Η φιγούρα μιας κοπέλας που ζυγώνει από απέναντι συμπίπτει με τον ανεπαίσθητο ήχο μιας μουσικής ζεστής και φιλόξενης. Είναι όντως μπαντονεόν ή μήπως η ιδιαίτερη αγάπη μου για το τάνγκο γεννά τη σκέψη; Κοιτάζω τριγύρω αναζητώντας την πηγή της μουσικής σε κάποια πιθανή milonga. Μπαράκι όμως πουθενά. Μονάχα στόρια κατεβασμένα και βιτρίνες υποτονικές.
Η μουσική κοντοζυγώνει - το ίδιο και η κοπέλα από απέναντι. Τώρα πια η σιλουέτα της διακρίνεται καθαρά. Καλλίγραμμη, απλή και καλόγουστη με το στυλ μιας φύσης καλλιτεχνικής. Είναι όμορφη, ανεπιτήδευτα όμορφη. Δεν φορά ψηλοτάκουνες γόβες. Δε δείχνει μακιγιαρισμένη. Τα μαλλιά της δεν ανεμίζουν από κανένα κάμπριο και δε συνοδεύεται από κάποιον γιάπη με λευκό πουκάμισο - ούτε καν από έναν επαναστατημένο φοιτητή με μαλλιά και μούσι.
Η μουσική δυναμώνει σαν το soundtrack κινηματογραφικής ταινίας που προετοιμάζει το θεατή για την επερχόμενη συνάντηση.
Είναι πια σχεδόν δίπλα μου όταν συνειδητοποιώ την πηγή της μουσικής στα χείλη της. Περπατά παίζοντας φυσαρμόνικα με την απλότητα του πιο φυσικού πράγματος στον κόσμο. Κοντοστέκομαι και της χαμογελώ. Θέλω να της πω πόσον καιρό την περιμένω. Πόσα γράμματα της έχω γράψει προσμένοντας τη στιγμή που θα τη γνωρίσω. Πόσο οικείος μού είναι ο τρόπος που απολαμβάνει την ανοιξιάτικη βραδιά, μακριά από μόδες και συνήθειες τυπικές. Θέλω να της πω πως επιτέλους, κατάφερα να τη βρω ανάμεσα στο πλήθος πανομοιότυπων γυναικών βγαλμένων από περιοδικά lifestyle. Να τη διακρίνω με την απόλυτη σιγουριά πως μόνον Αυτή μπορεί να βιώνει την πρωτομαγιάτικη νύχτα με τον τρόπο που ονειρεύομαι.
Έχει σταματήσει πλέον μπροστά μου. Παραμερίζει τη φυσαρμόνικα αφήνοντας τα χείλη της να σχηματίσουν ένα χαμόγελο. Ο ήχος της μαγικής φυσαρμόνικας συνεχίζει το νωχελικό τάνγκο καθώς η λιγοστή απόσταση υποχωρεί αμοιβαία, τα σώματα ενώνονται και χάνονται στη μελωδία. Το χέρι της φωλιάζει στο δικό μου, το μάγουλό της ακουμπά στο δικό μου μάγουλο. Οι ψυχές στροβιλίζονται γύρω από την προσμονή μιας ζωής και τα βήματα χαράσσουν στο πλακόστρωτο τη χορογραφία του απραγματοποίητου.
Περπατώ στην Ερμού, από την Ίωνος Δραγούμη προς ανατολικά. Δρόμος άδειος, πεζοδρόμιο έρημο κι όμως ένα αίσθημα ασφάλειας και ηρεμίας. Η φιγούρα μιας κοπέλας που ζυγώνει από απέναντι συμπίπτει με τον ανεπαίσθητο ήχο μιας μουσικής ζεστής και φιλόξενης. Είναι όντως μπαντονεόν ή μήπως η ιδιαίτερη αγάπη μου για το τάνγκο γεννά τη σκέψη; Κοιτάζω τριγύρω αναζητώντας την πηγή της μουσικής σε κάποια πιθανή milonga. Μπαράκι όμως πουθενά. Μονάχα στόρια κατεβασμένα και βιτρίνες υποτονικές.
Η μουσική κοντοζυγώνει - το ίδιο και η κοπέλα από απέναντι. Τώρα πια η σιλουέτα της διακρίνεται καθαρά. Καλλίγραμμη, απλή και καλόγουστη με το στυλ μιας φύσης καλλιτεχνικής. Είναι όμορφη, ανεπιτήδευτα όμορφη. Δεν φορά ψηλοτάκουνες γόβες. Δε δείχνει μακιγιαρισμένη. Τα μαλλιά της δεν ανεμίζουν από κανένα κάμπριο και δε συνοδεύεται από κάποιον γιάπη με λευκό πουκάμισο - ούτε καν από έναν επαναστατημένο φοιτητή με μαλλιά και μούσι.
Η μουσική δυναμώνει σαν το soundtrack κινηματογραφικής ταινίας που προετοιμάζει το θεατή για την επερχόμενη συνάντηση.
Είναι πια σχεδόν δίπλα μου όταν συνειδητοποιώ την πηγή της μουσικής στα χείλη της. Περπατά παίζοντας φυσαρμόνικα με την απλότητα του πιο φυσικού πράγματος στον κόσμο. Κοντοστέκομαι και της χαμογελώ. Θέλω να της πω πόσον καιρό την περιμένω. Πόσα γράμματα της έχω γράψει προσμένοντας τη στιγμή που θα τη γνωρίσω. Πόσο οικείος μού είναι ο τρόπος που απολαμβάνει την ανοιξιάτικη βραδιά, μακριά από μόδες και συνήθειες τυπικές. Θέλω να της πω πως επιτέλους, κατάφερα να τη βρω ανάμεσα στο πλήθος πανομοιότυπων γυναικών βγαλμένων από περιοδικά lifestyle. Να τη διακρίνω με την απόλυτη σιγουριά πως μόνον Αυτή μπορεί να βιώνει την πρωτομαγιάτικη νύχτα με τον τρόπο που ονειρεύομαι.
Έχει σταματήσει πλέον μπροστά μου. Παραμερίζει τη φυσαρμόνικα αφήνοντας τα χείλη της να σχηματίσουν ένα χαμόγελο. Ο ήχος της μαγικής φυσαρμόνικας συνεχίζει το νωχελικό τάνγκο καθώς η λιγοστή απόσταση υποχωρεί αμοιβαία, τα σώματα ενώνονται και χάνονται στη μελωδία. Το χέρι της φωλιάζει στο δικό μου, το μάγουλό της ακουμπά στο δικό μου μάγουλο. Οι ψυχές στροβιλίζονται γύρω από την προσμονή μιας ζωής και τα βήματα χαράσσουν στο πλακόστρωτο τη χορογραφία του απραγματοποίητου.
Είναι πια σχεδόν δίπλα μου όταν συνειδητοποιώ την πηγή της μουσικής στα χείλη της. Περπατά παίζοντας φυσαρμόνικα με την απλότητα του πιο φυσικού πράγματος στον κόσμο. Κοντοστέκομαι και της χαμογελώ. Θέλω τόσα να της πω. Προσπερνά και χάνεται...
