Βγήκαμε από την Παπαρούνα αφήνοντας πίσω τη γραφική ατμόσφαιρα ενός ξεχωριστού μπαρ με θέα τα στόρια και τις χειρόγραφες ταμπέλες από τα μικρομάγαζα της στοάς. Χωρίσαμε στη γωνία. Η βραδιά ήταν ήσυχη, ζεστή, ανοιξιάτικη και υποσχόμενη έναν αρκούντως μεγάλο περίπατο μέχρι το αυτοκίνητο. Επιτέλους, και μια φορά που η ύπαρξή του δεν θα εμποδίσει τη νυχτερινή βόλτα.
Περπατώ στην Ερμού, από την Ίωνος Δραγούμη προς ανατολικά. Δρόμος άδειος, πεζοδρόμιο έρημο κι όμως ένα αίσθημα ασφάλειας και ηρεμίας. Η φιγούρα μιας κοπέλας που ζυγώνει από απέναντι συμπίπτει με τον ανεπαίσθητο ήχο μιας μουσικής ζεστής και φιλόξενης. Είναι όντως μπαντονεόν ή μήπως η ιδιαίτερη αγάπη μου για το τάνγκο γεννά τη σκέψη; Κοιτάζω τριγύρω αναζητώντας την πηγή της μουσικής σε κάποια πιθανή milonga. Μπαράκι όμως πουθενά. Μονάχα στόρια κατεβασμένα και βιτρίνες υποτονικές.
Η μουσική κοντοζυγώνει - το ίδιο και η κοπέλα από απέναντι. Τώρα πια η σιλουέτα της διακρίνεται καθαρά. Καλλίγραμμη, απλή και καλόγουστη με το στυλ μιας φύσης καλλιτεχνικής. Είναι όμορφη, ανεπιτήδευτα όμορφη. Δεν φορά ψηλοτάκουνες γόβες. Δε δείχνει μακιγιαρισμένη. Τα μαλλιά της δεν ανεμίζουν από κανένα κάμπριο και δε συνοδεύεται από κάποιον γιάπη με λευκό πουκάμισο - ούτε καν από έναν επαναστατημένο φοιτητή με μαλλιά και μούσι.
Η μουσική δυναμώνει σαν το soundtrack κινηματογραφικής ταινίας που προετοιμάζει το θεατή για την επερχόμενη συνάντηση.
Είναι πια σχεδόν δίπλα μου όταν συνειδητοποιώ την πηγή της μουσικής στα χείλη της. Περπατά παίζοντας φυσαρμόνικα με την απλότητα του πιο φυσικού πράγματος στον κόσμο. Κοντοστέκομαι και της χαμογελώ. Θέλω να της πω πόσον καιρό την περιμένω. Πόσα γράμματα της έχω γράψει προσμένοντας τη στιγμή που θα τη γνωρίσω. Πόσο οικείος μού είναι ο τρόπος που απολαμβάνει την ανοιξιάτικη βραδιά, μακριά από μόδες και συνήθειες τυπικές. Θέλω να της πω πως επιτέλους, κατάφερα να τη βρω ανάμεσα στο πλήθος πανομοιότυπων γυναικών βγαλμένων από περιοδικά lifestyle. Να τη διακρίνω με την απόλυτη σιγουριά πως μόνον Αυτή μπορεί να βιώνει την πρωτομαγιάτικη νύχτα με τον τρόπο που ονειρεύομαι.
Έχει σταματήσει πλέον μπροστά μου. Παραμερίζει τη φυσαρμόνικα αφήνοντας τα χείλη της να σχηματίσουν ένα χαμόγελο. Ο ήχος της μαγικής φυσαρμόνικας συνεχίζει το νωχελικό τάνγκο καθώς η λιγοστή απόσταση υποχωρεί αμοιβαία, τα σώματα ενώνονται και χάνονται στη μελωδία. Το χέρι της φωλιάζει στο δικό μου, το μάγουλό της ακουμπά στο δικό μου μάγουλο. Οι ψυχές στροβιλίζονται γύρω από την προσμονή μιας ζωής και τα βήματα χαράσσουν στο πλακόστρωτο τη χορογραφία του απραγματοποίητου.
Περπατώ στην Ερμού, από την Ίωνος Δραγούμη προς ανατολικά. Δρόμος άδειος, πεζοδρόμιο έρημο κι όμως ένα αίσθημα ασφάλειας και ηρεμίας. Η φιγούρα μιας κοπέλας που ζυγώνει από απέναντι συμπίπτει με τον ανεπαίσθητο ήχο μιας μουσικής ζεστής και φιλόξενης. Είναι όντως μπαντονεόν ή μήπως η ιδιαίτερη αγάπη μου για το τάνγκο γεννά τη σκέψη; Κοιτάζω τριγύρω αναζητώντας την πηγή της μουσικής σε κάποια πιθανή milonga. Μπαράκι όμως πουθενά. Μονάχα στόρια κατεβασμένα και βιτρίνες υποτονικές.
Η μουσική κοντοζυγώνει - το ίδιο και η κοπέλα από απέναντι. Τώρα πια η σιλουέτα της διακρίνεται καθαρά. Καλλίγραμμη, απλή και καλόγουστη με το στυλ μιας φύσης καλλιτεχνικής. Είναι όμορφη, ανεπιτήδευτα όμορφη. Δεν φορά ψηλοτάκουνες γόβες. Δε δείχνει μακιγιαρισμένη. Τα μαλλιά της δεν ανεμίζουν από κανένα κάμπριο και δε συνοδεύεται από κάποιον γιάπη με λευκό πουκάμισο - ούτε καν από έναν επαναστατημένο φοιτητή με μαλλιά και μούσι.
Η μουσική δυναμώνει σαν το soundtrack κινηματογραφικής ταινίας που προετοιμάζει το θεατή για την επερχόμενη συνάντηση.
Είναι πια σχεδόν δίπλα μου όταν συνειδητοποιώ την πηγή της μουσικής στα χείλη της. Περπατά παίζοντας φυσαρμόνικα με την απλότητα του πιο φυσικού πράγματος στον κόσμο. Κοντοστέκομαι και της χαμογελώ. Θέλω να της πω πόσον καιρό την περιμένω. Πόσα γράμματα της έχω γράψει προσμένοντας τη στιγμή που θα τη γνωρίσω. Πόσο οικείος μού είναι ο τρόπος που απολαμβάνει την ανοιξιάτικη βραδιά, μακριά από μόδες και συνήθειες τυπικές. Θέλω να της πω πως επιτέλους, κατάφερα να τη βρω ανάμεσα στο πλήθος πανομοιότυπων γυναικών βγαλμένων από περιοδικά lifestyle. Να τη διακρίνω με την απόλυτη σιγουριά πως μόνον Αυτή μπορεί να βιώνει την πρωτομαγιάτικη νύχτα με τον τρόπο που ονειρεύομαι.
Έχει σταματήσει πλέον μπροστά μου. Παραμερίζει τη φυσαρμόνικα αφήνοντας τα χείλη της να σχηματίσουν ένα χαμόγελο. Ο ήχος της μαγικής φυσαρμόνικας συνεχίζει το νωχελικό τάνγκο καθώς η λιγοστή απόσταση υποχωρεί αμοιβαία, τα σώματα ενώνονται και χάνονται στη μελωδία. Το χέρι της φωλιάζει στο δικό μου, το μάγουλό της ακουμπά στο δικό μου μάγουλο. Οι ψυχές στροβιλίζονται γύρω από την προσμονή μιας ζωής και τα βήματα χαράσσουν στο πλακόστρωτο τη χορογραφία του απραγματοποίητου.
Είναι πια σχεδόν δίπλα μου όταν συνειδητοποιώ την πηγή της μουσικής στα χείλη της. Περπατά παίζοντας φυσαρμόνικα με την απλότητα του πιο φυσικού πράγματος στον κόσμο. Κοντοστέκομαι και της χαμογελώ. Θέλω τόσα να της πω. Προσπερνά και χάνεται...
5 comments:
Οι ψευδαισθήσεις τις στιγμής αξίζουν ακριβώς γι' αυτό που είναι: ανεπανάληπτες! Όπως το όνειρο έχει νόημα μόνο στον ύπνο μας, έτσι και οι φαντασιώσεις όταν γίνουν πραγματικότητα χάνουν την αίγλη του ονειρικού! Όταν συναντήσεις κάτι που θα θέλεις να το κάνεις πραγματικότητα περισσότερο από ότι να το κρατίσεις ως ανάμνηση μιας στιγμής, είμαι σίγουρη ότι δεν θα το αφήσεις να σε προσπεράσει!
Μου αρέσει αυτό που διαφαίνεται πίσω από τις λέξεις...το ότι το έγραψες στις 00:00 και πρωτομαγιά...το ότι το έγραψες εσύ (αν και δε σε γνωρίζω προσωπικά)αλλά καταλαβαίνω τι ακόμα μπορεί να σε συνδέει με αυτόν που εγώ θα θεωρούσα 'βασικό ύποπτο' να γράψει κάτι ανάλογο...τον δικό μου tanguero...μου αρέσει γιατί ήρθε στη ματιά μου την κατάλληλη στιγμή... και τέλος μου αρέσει γιατί διάβασα κάτι πολύ οικείο που μου πρότεινε ένας συμπαθής νέος...
Καλημέρα στ' όνειρο σου...που υπήρξε έστω για μια στιγμή.
Λοιπόν, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να βγείς από την σκιά στο φώς...
Εχεις μια πρόσκληση!
το κορίτσι με τη φυσαρμόνικα χαρίζει στο σκιώδη ένα λόγο να κοιτάξει το φως κατάματα,να χορέψει μαζί του,να παρασυρθεί απο τις απρόσμενες ομορφιές της ζωής και για λίγα λεπτά να βρεθεί στον κόσμο που λαχταρά να ζήσει για πάντα..
σ'έναν κόσμο αρκούντως γκρίζο το φως της δικής σου μικρής ιστορίας γλυκαίνει την καθημερινότητα,την ομορφαίνει,μας δίνει μια αφορμή να κοιτάξουμε τ'αστέρια ξανά με τη νοσταλγία της παιδικότητας που κρύβουμε επιμελώς και να ονειρευτούμε...
εικόνες που ψιθυρίζουν 'για πάντα'
Post a Comment